Verder de Krim ontdekken... De hele kustweg hebben we gezien en dus gereden. De enige staplaats die we daar konden vinden was een gigagrote camping aan de zee. Mooi zou je zeggen. Helaas doen ze ook hier niet aan faciliteiten.  Gelukkig hebben we onze generator en een toilet in de caravan. Hoe die andere honderden kampeerders het doen... Chris is maar niet gaan zwemmen in de zee. De Krim hebben we dus in sneltreinvaart (nou ja) doorkruist.  De kustweg voerde langs diepe dalen en hoge hobbels. Alle historische plaatsen zoals Jalta en het Livadijapaleis waar Europa verdeeld is door Stalin, Roosevelt en Churchill na de tweede wereldoorlog konden geen caravan huisvesten. We kunnen onze kleinkinderen wel vertellen dat we er langs geweest zijn:-).

Houdt het dan nooit op? Zelden hoor je Chris zo'n wanhopige kreet uiten. We hebben net 80 kilometer over een slechte weg gereden en zijn nu beland op de parel van de Oekraine: de echte snelweg naar Kiev. De eerste kilometers is het net alsof je op een Nederlandse snelweg rijdt. Maar dan heeft de asfaltteermachine steken laten vallen. Na enige tijd zelfs is het andersom. Zo nu en dan heeft die gefunctioneerd.  En dan heeft Chris er echt genoeg van. Nog 500 kilometer op zo'n weg wordt zelfs haar te veel. Zeker ook nadat de stabilisator kapot gerammeld is, alles uit de kastjes gevallen is, de stevig bevestigde brandblusser met schroeven en al van de muur is gevallen. En dat nadat we de Krim gehad hadden. Wellicht genoten andere automobilisten van de mooie uitzichten maar wij moesten alle aandacht bij de wegen houden.   Kiev. Miljoenenstad met vele kerken, grote gebouwen en zelfs een echte camping. Nou ja er is asfalt, electra en een echte douche en toilet. Natuurlijk ook een biertap. Met deze warmte komt dat goed uit. De eerste dag staan er enkele gasten. Dan komen de groepsreizencampers. Voor die tientallen campers is die ene wc en douche toch wat karig. Ook de stad zelf bekoort nog niet echt met 35 graden. Met een scootmobiel kan je geen enkele stoep op of een gebouw binnen. Wel zijn er veel gehandicapten parkeerplaatsen.  De Oekrainers zijn minder hulpvaardig. Wat kan er toch een verschil zijn met een land als Georgië.  Vrijwel niemand spreekt Engels en velen schrikken ervan en komen daardoor wat bot over. Omdat we vaker vlees aantroffen in een deegflapje vragen we goed of er geen Mya'sa (meat) inzit. Dan kijken ze ons verbouwereerd aan en is er ineens niets meer te koop. Ook de mevrouw van het Nationale museum wordt door Chris mee naar buiten genomen om zelf te zien dat de scootmobiel echt niet de toegangstrap op kan. Ze weet nog uit te brengen dat we geen ticket willen kopen. It is only three dollars.  Chris kan er toch een kopen. Het is moeilijk aan haar duidelijk te maken dat we allebei naar binnen willen en Jan niet alleen op de stoep wil achterblijven.

Het is leuk om mee te maken hoe verschillend mensen zijn. De Italianen die er nu als groep staan zijn echt aanwezig. Als ze langslopen zeggen ze vriendelijk 'bonne serra' en kijken je aan. We hebben de afgelopen weken nog geen enkele spontane groet gekregen van een Oekrainer.  Ze weten geen raad met die rare buitenlanders en lopen het liefst onopgemerkt langs. De Georgiers waren vooral nieuwsgierig en hulpvaardig. Tot in Lviv (west-Oekraine). Hier zijn de mensen wel aardig, spreken ze wat meer Engels, zijn er terrasjes, taart en een mooie sfeervolle stad. Een mooie afsluiting van de Oekraine.