We zijn in Sighnaghi, een 'touristen'dorpje hoog op de heuvels. Met een kilometerslange ommuring. In het centrum is een parkje, met de naam oude mannenpark. Hier waanden we ons even in een Oostblokland. Bij een kioskje stond een oude dame in de deuropening. Voor het raampje stondje lege flesjes cola en fanta. Ze hoorde ons praten over cola. Ze gaat naar binnen doet haar deur dicht en het luikje open. Wij bestellen cola en dan antwoord ze 'nee, dat heb ik niet, daarvoor moet je naar de winkel gaan'. We jkijken haar vervreemd aan. Ze doet haar luikje weer dicht en stapt weer naar buiten. Wat zien we nog meer en geeft een beeld van alledaags Georgie: mannen staan of zitten rokend en zwijgend wat om zich heen te kijken: kinderen spelen op de speeltoestellen: het zoveelste jongetje komt opgewonden kijken naar de scoot van Jan. Erop zitten durft hij niet. Toch laat hij zich overhalen even te gaan zitten. Zijn oma bedankt Jan, spasieba. Een buslading Japanners komt het parkje inlopen en begint te fotograferen. Boven ons hoofd dondert het een keer maar de regen zet niet door. Echt een parksfeer dus. We hebben het verste punt van Georgie bereikt en dus van onze reis. De kilometerteller haalt de tienduizend en springt dan vanzelf op nul. Hoe symbolisch kan het zijn. We verblijven in een guesthouse in Telavi. Het is een mooi oud Georgisch huis. We hebben een kamer op de begane grond. De eigenaresse vertelt tegen Chris, terwijl Jan zijn middagslaapje doet, dat haar man zeven jaar geleden is overleden aan hartfalen. Hij had 25 jaar MS. Ze werd een beetje emotioneel toen ze ons samen zag en dat deed haar veel aan haar man denken. Ze ziet in Jan ook die zelfde positieve levenshouding.

We hebben weer een mooi klooster gezien. natuurlijk mooi gelegen op een bergtop in de Kaukasus. Een jongen leidde ons rond en beloofde met de bisschop te praten om het rolstoeltoegankelijk te laten maken. Hij studeert journalistiek omdat hij in de vrije pers gelooft. Onerverwacht komen we hier een groepje Nederlanders tegen met een oud busje. Zij kamperen ook waar het uitkomt en reizen door naar Azerbeidzjan. Er zijn dus meer gekke mensen zoals wij. Vandaag onze caravan weer ophalen. Hij heeft het een week zonder onze goede zorgen moeten doen op een parkeerterrein bij een benzinestation.  Heeft hij het heelhuids doorstaan? En jawel hoor. Hij was in goede handen. De oppassers, de garagejongens waren enthousiast ons weer te zien en hadden goed gezorgd voor de caravan.  Wat zijn de mensen weer betrouwbaar. Op naar de volgende onbekende camping. Bij een stadje vinden we langs de weg aan de rivier een plaatsje. Chris gaar bij het kleine winkeltje vlakbij vragen of het goed is dat wij daar staan. De eigenaresse vindt het alleen maar leuk om buitenlanders te ontmoeten. Een aantal jongetjes komt schuchter nieuwsgierig kijken. We kletsen wat in het Georgisch. Ze mogen even binnenkijken in de caravan. We geven ze een klein kadootje. Voor het eerst onze klompjes uitgedeeld:-) .  Ze gaan weg en komen even later terug met een reep chocolade voor ons. Ook plukken ze bramen voor ons en wat hazelnoten. We kopen wat brood in het winkeltje. De winkelvrouw houdt ons wel in de gaten en later komt ze met haar kleinzoon ook een kijkje nemen. Ook andere mensen lopen langs. Het is allemaal zo ongedwongen belangeloos en vriendelijk. De nieuwsgierigheid overwint de schroom van de mensen. Want ze vinden het toch wel leuk om te zien, te horen waar we vandaan komen en waarom we hier zijn. Onze open houding naar de mensen zal zeker meehelpen, maar dat gaat vanzelf. Elk gesprekje met de mensen bezorgt ons weer een glimlach op ons gezicht.   De volgende nacht staan we weer aan onze Zwarte zee. We zijn er weer. Deze keer op een bijna echte camping. Mooi grasveld, onder hoge bomen, direct aan zee. En stroom en water. Vandaag zwemt zelfs Jan in de zwarte zee. Je kunt er niet alleen maar naar kijken, voelen hoort er ook bij. Lekker warm trouwens. En het zand is echt, echt zwart. Overdag een parkeerplaats en familiepicknick plaats, als de zon eenmaal onder is zijn wij de enige. Van de ene familie kregen we een zak peren, van de andere een fles zelfgemaakte wijn. De laatste hadden daarvoor wel in onze caravan mogen kijken. Zodra de Georgis meer geld gaan omzetten zou een caravanhandel hier goeie zaken doen.

We zijn terug in de havenstad Batumi. Weer een plekje in de haven. We weten nu nog een keer waarom we van havens houden. Natuurlijk de bootsman die ons vorige keer electra gaf gedag gezegd. Hij kwam bij ons zitten met zijn vrouw. Even later ook zijn baas. Deze was kapitein geweest van een groot schip en over de hele wereld gevaren. Indertijd nog als Rus vaker Rotterdam bezocht. Hij domineerde meteen het gesprek. Hij was teleurgesteld dat Europa Georgie niet steunt. Hij ziet Georgie als bufferland tussen Christendom en de Islam. Even later komen twee Zwitsers langs. Zij waren met een zeiljacht al vijftien (!) jaar onderweg. Nu in de zeventig (schatting). Dit kan je pas echt ontheemd noemen. Met zo'n gezelschap om ons heen voelen we ons als een vis in het water:-). Verder zijn er wat mensen die vissen, wordt er aan boten gewerkt en nieuwsgierige passanten. Voor de haven en de caravan met ons erbij. Met het mooie weer zit je lekker buiten en vermaak je je wel. We gaan de boottocht regelen naar Odessa voor komende zondag. In een achteraf straatje is een donker kantoortje met een loket waar ze alleen Georgisch spreken. Na een telefoontje verschijnt een jongeman die wel Engels spreekt. Hij zet voor ons het een en ander in werking. Het duurt even voordat de Oekrainsche rederij begrijpt wat een caravan is. Vervolgens gaan we bij de bank de tickets betalen. We moeten eerst buiten het geld pinnen om vervolgens binnen te kunnen betalen. Met de kwitantie van de bank terug naar het kantoor en daar krijgen we onze tickets, in het Georgisch. Ook in dit soort zaken moet je maar gewoon vertrouwen dat het allemaal goed gaat komen. Wij gaan er voor. Op naar Oekraine, Odessa, ons volgende doel. Drie hele dagen op de zwarte zee. Het schip zien we al langs varen. En het gaat voor het eerst regenen.